Bij ons thuis is Sinterklaas inmiddels een grootse traditie en elk jaar verheugt iedereen zich al lang van tevoren op het ‘heerlijk avondje’. Bij ons worden de lootjes al op 1 oktober getrokken, zodat iedereen tijd zat heeft om zich voor te bereiden en dus sowieso niet met de smoes kan komen dat hij/zij geen tijd heeft om een surprise te maken. Er wordt bij ons erg veel waarde gehecht aan de surprises en iedereen slooft zich dan ook heel erg uit – al wordt dat natuurlijk nooit vooraf kenbaar gemaakt. Pas op de avond zelf blijkt dat iedereen zichzelf weer overtroffen heeft met allerlei wonderlijke creaties.

Vroeger kwam ik nog wel weg met surprises die bestonden uit een doos in een doos in een doos in een doos. Met daarin een aanwijzing naar een andere plek, waar een doos in een doos in een doos in een doos stond, met een cadeautje erin. J Maar tegenwoordig kan ik mij dat niet meer permitteren, dus ook ik ben begonnen met wonderlijke creaties van papier-maché en stof in elkaar gezet.

Uiteraard hoort er bij het Sinterklaasfeest met surprises ook een gedicht. Om mij heen merk ik dat iedereen dit het lastigste onderdeel vindt van de voorbereiding. Ik persoonlijk niet. Ik ben heel erg creatief in het bedenken van surprises, maar de uitvoering laat altijd wel wat te wensen over. Het gebeurt mij dan ook heel vaak dat ik halverwege het knutselproces opnieuw moet beginnen of nog erger: het over een geheel andere boeg moet gooien...

En dat is het ergste, want het gedicht is – misschien niet geheel verwonderlijk - mijn sterkste punt. Mijn gedicht hangt nauw samen met mijn surprise en vormt zich dan ook stukje bij beetje tijdens de brainstormperiode waarin ik mijn surprise in mijn hoofd bedenk. Opnieuw beginnen en een andere surprise maken is dus vreselijk. Dit betekent dus ook allemaal zorgvuldig gemaakte zinnen die ik niet meer kan gebruiken!

Het Sinterklaasgedicht is ieder jaar weer een creatief hoogtepunt in de laatste maand van het jaar. Vele late avonden voor het slapen nog even een paar zinnen op papier krabbelen met potlood, om vervolgens de zinnen te husselen en te finetunen. Heerlijk.

Toen wij in groep 7 (?) met surprises begonnen ging het al zo. Heerlijk vond ik het, gedichten maken. Dat deed ik ook gewoon voor de lol. Toen we later op school allerlei verschillende dichtvormen leerden vond ik het dan ook leuker om met Sinterklaas ook van dit soort ‘vrije’ gedichten te maken in veelal Sonnetvorm. Echt succesvol was dat vaak niet, want doordat ik niet het standaard eindrijm gebruikte moest de ontvanger van mijn gedicht vaak te veel nadenken bij het voorlezen, waardoor mijn gedicht naar de knoppen ging :S

Dit heeft mij doen beseffen dat het Sinterklaasgedicht geen hoogstaand poëtisch gehalte hoeft te hebben. Als het maar lekker bekt én grappig is. Vandaar dat ik mij toch maar weer gestort heb op gedichten met eindrijm en een rijmschema van aa-bb-cc-dd (.... en bij mij tot pagina’s verder ;) ) Dan kan mijn gedicht in ieder geval niet mislukken! In tegenstelling tot mijn surprise...